Saf, gece boyunca el ele büyüleyici bir hayalle sehri dolasiyor... Kalbindeki keder, kapali dudaklarindan degil, senin gözyaslarinin izlerinden kaynaklaniyor... Belki askin sicakligi, kelimelerinin buzunu kirar ve sen zihninin akisinda yükselirsin... Iste bu, asiklarin namazidir, abdestini kanla aldiklari...
Saf, yillarca icinde agir bir gizli aciyi tasidi ve simdi varolus sebebini kesfettigi icin, askin yoklugunda daha önce sönmüs, soguk ve unutulmus olan tüm o bilinmeyen duygularin ve hislerin ortaya cikma firsatini buldugu bir dünyaya adim atti. Ancak simdi, bu agir yükü kolayca yere birakamaz, cünkü yaninda zorunlu olarak duran insanlara zarar vermekten korkar. Temel sorun su ki, bu icsel yalnizlik o kadar acimasiz ve uzun süreli olmustur ki, ondan ahlakci bir insan yaratmistir.
Sermest, Safi hatirladi ve yoluna devam etti, kendi yolunun daim yolcusu oldu... Artik ulastigi her verimli toprakta, safligin tohumlarini ekiyor ve gidiyor...
Sermest, ask mektebinin kapisinda ciraklik yapiyordu ve ara sira kapiya kulagini dayayip bir pay almayi umuyordu Bir gün, basini kapiya bastirirken farkinda olmadan iceri düstü ve rezil oldu... Saf, müritlerine bakti ve dedi ki Askin bir isareti rezilliktir Ayagini kara boyadi ve disari atti, ama Sermest, duymak istemedigi halde sunu duydu Ask, secer ve basi dik olanlari efsane yapar...
Sermest Kutsal bir nedene sahip olanla olmayan arasinda ne fark var
Saf Biri sahip oldugu güvenlik duvarina dayanarak kendi inancini yasiyor Digeri ise topraga yaslanarak bulutlarin sekillerinde kendi benligini görüyor ve kendinibüyütüyor.
