"Insan ancak evcillestirirse anlar," dedi tilki. "Insanlarin artik anlamaya zamanlari yok. Dükkânlardan her istediklerini satin aliyorlar. Ama dostluk satilan bir dükkân olmadigi için dostlari yok artik. Eger dost istiyorsan beni evcillestir." "Seni evcillestirmek için ne yapmaliyim?" diye sordu küçük prens. "Çok sabirli olmalisin," dedi tilki. "Önce karsima, söyle uzaga çimenlerin üstüne oturacaksin. Gözümün ucuyla sana bakacagim, ama bir sey söylemeyeceksin. Sözler yanlis anlamalarin kaynagidir. Her gün biraz daha yakinima oturacaksin..." Ertesi gün küçük prens yine geldi. "Ayni saatte gelmen daha iyi olur," dedi tilki. "Örnegin sen ögleden sonra dörtte geleceksen, ben saat üçte mutlu olmaya baslarim. Mutlulugum her dakika artar. Saat dörtte artik sevinçten ve meraktan deli gibi olurum. Ne kadar mutlu oldugumu görmüs olursun. Ama herhangi bir zamanda gelirsen yüregim saat kaçta senin için çarpacagini bilemez. Insanin belli aliskanliklari olmali..." Tilkinin yanina döndü sonra. "Hosça kal," dedi. "Hosça kal," dedi tilki. "Iste sana bir sir, çok basit bir sey: Insan yalniz yüregiyle dogruyu görebilir. Asil görülmesi gerekeni gözler göremez." "Asil görülmesi gerekeni gözler göremez," diye yineledi küçük prens; unutmamaliydi bunu. "Gülünü senin için önemli kilan, onun için harcamis oldugun zamandir." "Onun için harcamis oldugum zaman..." diye yineledi küçük prens. Unutmamaliydi bunu. "Insanlar unuttular bunu," dedi tilki. "Ama sen unutmamalisin. Evcillestirdigimiz seyden sorumlu oluruz. Sen gülünden sorumlusun..." "Ben gülümden sorumluyum," diye yineledi küçük prens. Bunu da unutmamaliydi..