Tugrul Tanyol, sairligi varolus bicimi olarak gören ender sairlerden. Onun siirinde yapi ve icerik bütünlesmesi imgesellik üzerinden sekillenmekle beraber hayatin kalp atislarinin araliksiz sürdügünü de duyumsayabilirsiniz. Siki okur, hayati ve imgeyi birbiri icine gecirerek calistigini bilir sairin. Yine de Tanyolun günlük dil ile siir dilini ayirt etme yetenegini gösterdigini vurgulamak gerekiyor. Siirin özerk bir alan oldugunu kavramis ve siir dilini siradan dilden kopararak siire, modern estetige dayali bir alan acmistir. Öte yandan, Tanyol, ilk kitabindan son siirlerine dek sairlikteki tutumu degismeyen ama kendini yenileyen, gelistiren bir sairdir. Zengin ve güclü cagrisimlarla var olan, bir kez okumakla ele gecmeyen, tekrar tekrar okunmasi gereken bir siirle karsi karsiyadir okur. Dizeleri okumak yetmez, dize aralarini da okumak gerekir.

Tugrul Tanyolun siiri yol acici, okuyanin imgelemini besleyici bir siirdir. Bu siirin sahip oldugu imgesel derinlik, sairinin dünyaya ve söze bakisinin sonucudur. Dünyanin söze dönüstügü sayfalarin yani sira, sözün de yeni dünyalar yarattigina taniklik eder okuyucu. Bunu yakalayabilen siir, simdiden zamanin mermerine derinlemesine kazinmis demektir.

BAKI ASILTÜRK