Yillar sonra düstügüm yerden kalkip sendeleyerek bedenime girmeye calisiyordu sanki ruhum. Beynimin ugultusu etrafimda toplanan kalabaligin sesini bastiriyordu. Bu öyle siddetli bir agri ki, basim ortadan iki yana ayrilacak gibiydi. Burasi tam da mahser yeriydi, hayatima kast edenlerin hepsi Arafda. Ashab-i Arafda, siratin en basinda. Herkes birbirine yol veriyordu siratima yürümemek icin. Gözler, gözlerimde suretini bulunca azat edilmek istercesine bakiyorlardi baslarini öne egerek. Bu korkunun nezaketinden baska bir sey degildi elbette. Ashab-i Arafda iseniz sevabiniz kadardir günahlariniz da... Kar o gece öyle lapa lapa yagiyordu ki, babamin kar yagsa havalar bu kadar soguk olmaz deyisi geldi aklima. Bir zaman sonra dinen kar ayaza birakmisti yerini. Soguktan titreyen ellerimi karin tekrar yagmasi icin kaldirip dua ediyordum. Diger taraftan disariyi aydinlatan karin beyazliginda, gelen var mi diye etraflica bakiniyordum. Camura bulasmis soguk ellerimi semada kalmasi icin cabalarken o vakit simsek hizinda bir isik gecti önünden. Ve bir daha gecti...