Sifatsiz büyüyordu Irfan. Tabii aynasiz, karanliksiz, gölgesiz. Enikonu topal, enikonu colak, enikonu kör, enikonu patates kafa, enikonu cirkin, Orkun disindaki akranlari arasinda enikonu arkadassiz, dostsuz, 133ün disindaki dünya hakkinda enikonu bilgisiz. Tek gözü olmayan birinin her seyi kartpostal gibi görebilecegini, ücüncü boyutu isterse naylon gözlük takip üc boyutlu sinema seyretse hayatta göremeyecegini bilmiyordu mesela. Ve disarida kalbin bes para etmedigini de bilmiyordu.
Rengarenk bir kadro cirit atiyor bu Sezgin Kaymaz romaninda da Polisler iyisi, kötüsü, sivili, hastane personeli manyagi, mahiri, yer alti ahalisi iyi mafya, kötü mafya, garibanlar... Ve tabii Deccal - yani Deccal Bey... Ve iyiler ve kötüler.
Iyilikle kötülügün bazen birbirine de karisarak, bazen ayirt edilmez hale gelerek, hep kilik ve suret degistirerek, bogusup durmasinin ve yenisememesinin romani, Son Sra. Bir hesaplasmanin romani.
