Bireyin ve toplumun kendini tanimlama, konumlandirma ve anlamlandirma bicimi olan kimlik; yasanilan cografyaya, bagli bulunulan milliyete, medeniyet dairesine, dönemin siyasi, sosyal ve ekonomik sartlarina, bireyin karakterine, cinsiyetine, inancina göre sekillenerek aidiyet sorununu cözer. Kimlik; insanin zihniyetini, hayata bakis acisini ve vizyonunu belirleyen temel kavramdir.
Osmanli Imparatorlugunun son dönemi olan Ikinci Mesrutiyet Dönemi; savaslara, degisimlere, dönüsümlere, kirilmalara, yikimlara ve yeniden dogusa sahne olan bir dönemdir. Yeniden dogus, doku uyusmazliginin yasandigi eski zihniyeti bir kenara birakip yeni bir zihniyetle sekillenecek kimligi benimsemekle mümkündür. Dönemin aydinlari, devleti kurtarmak adina cesitli kimlik önerilerinde bulunur. Ikinci Mesrutiyet Dönemi aydinlarinin kimlik arayisi, romanlar üzerinden okunabilir.
Bu dönemde kimlik insasina yön veren ana fikir Türkcülüktür. Hayatin her alaninda mill kaynaklara yönelmeyi ve yerlilesmeyi amaclayan, mill degerleri, öze dönüsü esas alan yeni bir zihniyetle, yeni bir kimlik önerisinde bulunan sanatcilar; Batidaki gelismeler ve Türk toplumunun var olus degerlerini göz önünde bulundurarak sentezleyici bir yaklasimla, kimlik insasi sürecinde topluma yol gösterirler. Yazarlarin dile, tarihe, soya, dine, yasam bicimine, ötekine, tasraya, merkeze, egitim ve kadin konusuna yaklasimlari; benimsenen, arzulanan kimi zaman da elestirilen kimlik modelleri hakkinda fikir verir. Romanlarda mill, caga ayak uyduran, modern, düsünen, sorgulayan, güclü bir karaktere ve iradeye sahip yeni insan modeli üzerinde durulur. Söz konusu model, Osmanli Imparatorlugunun yikilmasina engel olamasa da Cumhuriyetin kurulus felsefesine sirayet eder ve küllerinden yeniden dogan Türklerin yeni devletine zemin hazirlar.
