Erden Bolerden, ilk romani Sürgün Ruhlar Senfonisinde plazalarda robota dönmüs bireyin cildirisini anlatmisti. Cöp Evde ise bir ailenin cehennemine daliyor ve cöpe dönüsen hayatlarin dramini sarsici bir dille anlatiyor.

Mahalleye döndüm, izlerimi biraka biraka. Kendimi cigneyip kendimi yutmustum. Ne ceki düzen verecek aklim ne de kendime duyuracak bir harfim kalmisti. Saga dönüs yok tabelasinin önüne ciktim. Karsi sokaga girdim ve girdigim gibi evim karsimdaydi. Alt komsulu, sokak manzarali, anneli, babali evim... Sokak kapisi acildi, dürtmeden, kendince; ben de iceri girdim, kimseye görünmeden, gizlice.

Anneme durumu aciklamak istiyordum, babama da. Olup biten her seyi, basima gelenleri, badirelerimi anlatsam umursayacaklarini sanmiyordum ama yine de denemek istiyordum. Gercegi söylemekse pek kolay olmayacakti. Gercegi su an hazmedemez, kusarlardi; tipki benim gibi. Kapinin önüne geldim, anahtari yuvasina soktum, kilidi yarim tur cevirdim. Kapi acildi.

Neredesin sen diye cikisti babam.

Disaridaydim dedim.