Her seyin cok ve kalabalik oldugu, yoksullugun bile bölüsüldügü yillar. Ninemizin kusagindan cikardigi sekerler gibi tatli, agizda eriyen ama tadi damakta kalan senlikli yillar. Her seyle dost olunabilecegini ögreten insanlar... Güzelim, kalender mesrep eski Istanbullular... Geceleri peslerinden kostugumuz ates böcekleri, kokulu otlar, katirtirnaklari, cayirlar, top kosturdugumuz sokaklar, nohut oda bakla sofa evler... Hepiniz nereye gittiniz Her nereye gittiyseniz, cocuklugumuzu da oraya sakladiniz. Sokak sokak dolassak, iz sürsek, Istanbulun en yasli erguvanini bulup sorsak, mesela Yeldegirmeninden baslasak...
Rüzgar Ceyda Alpak, Istanbulun tarihi semtlerinden birini; cocuklugunun Yeldegirmenini anlatiyor kitabinda. Her birinin sonu denize cikan yokuslu sokaklarini, sinagoglari, havralari, sokaklar dolusu cocuklari, güzelim komsuluklari ve insanlari... Sünget, Emek, Demirciyan, Menase, Valpreda, Eksioglu apartmanlarini... Uzunhafiz, Ortac, Yesilay Sokak, Paris Mahallesini... Agop, Terzi Salamon, Bekci Selo, Kunduraci Yorgo, Ahmet Abi, Dursun Amca ve Ester Teyzeyi... Bir sokak düsünün ki, cesit cesit, boy boy cocuklarla dolu; Yosef, Javid, Haupt, Salamon, Marry, Ali, Özlem, Rüzgar, Sedef, Rojda, Avsin, Baran, Bendo, Cerkoyu anlatiyor Alpak. Bir kitap düsünün ki, yasanmis hikayelerle bezeli, ancak kurgu olsa bu kadar güzel olur.
Yeldegirmeni Öyküleri, birer edebi metin olarak da okuru kiskivrak yakalayarak, Yeldegirmenine ve yazarin tanikligina hayran birakacak denli etkileyici. Insan, kitabin son öyküsünü bitirince düsünmeden edemiyor; yazilacak ne cok hikaye, yasanacak ne cok semt, sevilecek ne cok insan var. Hayat cok uzun degil. Dün, yalnizca bir adim ötede, Son yazisi perdede belirip film bitmeden, yazar bizi Yeldegirmeni sokaklarina cagiriyor. Cay icip simit yemeye ve sokaklarindan vapurlar gecen cocuklugumuzla bulusmaya...