Bir kirilma, bir endise caginda yasiyoruz. Yurtsuzlugun maddi ve manevi bütün izlerini üzerimizde tasiyoruz. Siginacak bir liman, ruhumuzu sükna erdirecek bir ev arayisindayiz. Kendine Iyi Bak, alemin cekirdegi olarak insanin imkanlarini, yitirdigimiz vatan kavramini, oradan göc ve mültecileri, cagimizin algilar üzerinde yarattigi degisimi ele aliyor; ruhun yersiz yurtsuzlugunu anlatiyor. Affedebilmenin hangi durumlarda mümkün oldugunu soruyor. Icinde bulundugumuz ortamin sürekli ürettigi zalimlerden ve mazlumlardan hareketle öfke ahlakina deginiyor. Aralarda cuvaldizi tip dünyasina da batiran kitap, aynayi hem iceriye hem disariya tutuyor Cünkü insan, evrenin özü
Zatina hosca bakabilmek evrene de hosca bakabilmek demektir. Bir mikrokozmos olarak insan, kendi icsel bütünlügünü saglayabildigi ölcüde alemle uyumlu olmayi basarir. O halde uyanik olalim. Hus der dem. Aldigimiz her nefesin farkinda olarak temasa edelim evreni. Nefes ayikligi... Iki nefes arasinda, dogum ve ölüm arasinda hep Sanda ve Shuzurda olmak Tam bir bilinc ve bütünlük hali.