Üc günlük askin bir ömre sigmis hikayesi...
Ansizin bir rüyanin ortasinda rastlastik seninle, Sirtin dönük, üzerinde pembe bir elbise, usul usul esen rüzgar saclarini savuyordu gögsüme. Issiz bir karanlik hakimdi geceye. Ay isiginin yansimasi, yildizlarin pariltisi, gözlerinin yaninda, esir düsüyordu karanliga. Sapsari parlayan saclarina kapilip gitmisken, ansizin yüzünü döndün o an. Sanki mevsimler degisti, sanki günes dogdu, sanki bir yildiz kayip gitti gökyüzünden..
Tüm karanligi aydinlatacak bir gülüs vardi yüzünde. O an durup bakakaldim, bir rüyaydi gercek sandim. Yanilmis olamazdim, Öyle bir gülüsü arasam bulamazdim. O rüyadan sonra daldigim tüm rüyalari sen sandim.
Bir rüyada degil de, galiba en cok da gülüsünde kaldim. Ve en cok da gülüsünü yazdim. Gülünce yanaklarinda olusan cukurlari unuttum sanma. Onlari en sona sakliyorum, Yani öldügüm güne. Beni gamzelerine, gömsünler diye..
