15 Haziran 2015 tarihinde dört yillik esim Aycayi lösemi hastaligi sonucu ebedi aleme ugurladik. Aycamin vefat günü benim Türklerde tarih bilinci sorununu anlamam icin bir baslangic oldu. Ilk gün Onun kisisel esyalari tamamiyla toplanip evden cikarildi ve baskalarina dagitildi. Toplumca zorunlu bir uygulama olarak görülen ve ailesince de uygulamaya sokulan bir karardi bu. Onu hatirlatacak tek bir esya dahi birakilmadi kendi ailesinin evinde. Bu elbette sadece kendi ailesinin bir iradesi degildi. Konu-komsu herkes Aycanin esyalarinin dagitilmasi talebini dillendirdi.
Bellek, hatiralarla varolusunu mümkün kilar. Bireysel düzlemde hatiralarin varligi ve islevselligi benlik bilincini yarattigi gibi kollektif bellek de toplumsal bilincimizin temelini teskil eder. Millet varliginin kimlik ifadesi olan milli kimlik ne cografya ile ne de demografya ile degil, dogrudan Tarih ile tecessüm eder. Toplumda islevsel ve olgun bir mill kimlik icin bireysel kimligin tamamlanmis olmasi zorunludur. Birey kendi gecmisinin hikayesini bilmez ve icsellestirmezse psikolojik düzlemde kisilik sorunu yasar. Kisinin duygusal, bilissel ve davranissal disavurumda uyumsuzluk görülür. Aycam vesilesiyle deneyimledigim unutma-hatirlamaya yönelik pratik Türklerin neden ortak hikayelerde birlesemediklerini en güzel sekilde gösterdi. Aciyiyasi yasamamak, aninda unutmak, onunla baglari koparmak. Anilari silmek, en azindan unutmak.
Bu calisma Aycami unutmamak ve ortak hikayemizi sürekli kilma yolunda atilmis bir adimdir. Daha yeni bilim uzmani olmustu ve bu ülkeye, bütün zorluklarina ragmen, bilim yoluyla hizmet etmek istiyordu. Elinizdeki calisma da hem anilardan hem de Türkiyenin birbirinden degerli bilim insanlarinin ve sanatcilarinin Ayca icin yarattiklari ortak emegin bir ürünüdür.
