Ben Deli Dervis Bir tekkede oturuyorum. Bir gün biri gelirse, kendime inanacagim. Herkesin bir hikayesi vardir. Ama herkesin bir anlaticisi yoktur.

Süper olmayan süper kahramanlar, tekkesini terk eden dervisler, bir yildiz tohumunun pesinde ellerini kana bulayanlar, sari bir tablo icin yokus yukari kosmasini ögrenenler, tüm sehri etkisi altina alan hissizlik hastaligiyla savasanlar,yastiklarinin altina mayin döseyen aileler,gizli teskilatlar, patlayan silahlar, patlamayan silahlar, cenaze evleri, mezarliklar, yiv, set, dank

Sinem Sal hicbir yerde yayimlanmamis öyküleriyle karsinizda.
Simdi elinizdeki uyku haplarini yavasca komodinin üstüne birakin

Merkeze girerken kardesime el sallamistim. Hastalari düzene sokuyordu. Henüz Toza Soranlar ekibine katilmamisti. Ona ve hastalara baktim. Bakmaya ihtiyacim vardi. Etrafimdaki her sey o kadar hareket ediyordu ki benim hic kipirdamadan anlamaya ihtiyacim vardi. Anladigimda bir sey hissetmeye ihtiyacim vardi. Bu halime alismamaya ihtiyacim vardi. Bu caga Hissizlik Cagi dediler, ama bence bu cag Hirilti Cagi. Hepimizin icinden bir ses geliyor, yasadigina dair. Anlami yok. Bu cag, kesinlikle Hirilti Cagi...