Hasta oldugumu anladigimda bunu kimsenin bilmemesi gerektigini, kimseye söylememem gerektigini, gülmemim sart oldugunu, normal davranmaya calismam gerektigini... Kazidim kafama. Bir seyler daha; saksidaki cicek su ister, pencere kenarina ufaltilmis ekmek taneleri birakmaliyim, yolda arabasi bozulan adama yardimci olmaliyim, cocuklara seker vermeliyim, yere cöp atmamaliyim, insanlari kirmamaliyim ve elimin yetistigi her yere yardim etmeliyim. Ki; Hastaligim beni yari yolda biraktiginda, yani öldügümde kücük bir kus bile arkamdan güzelce ötsün. Hepsi bu. Hepsi bu degil tabii ki, uzatiyorum acilarimi. Kim tutar kanatlarimdan
